Impressionism

امپرسیونیسم : مهمترین جنبش اروپایی قرن نوزدهم به شمار می آید. امپرسیونیست ها  نظام آموزشی متداول و هنر آکادمیک را مردود می شمردند و نیز با این اصل رمانتیسم که مهمترین مقصود هنر انتقال احساسات هنرمند است و بازنمایی طبیعت اهمیت ثانویه دارد، مخالف بودند. اما بر عکس ، این نظر رئالیست ها را می پذیرفتند که مقصود هنر باید ثبت پاره هایی از طبیعت و زندگی با روحیه علمی و فارق از احساسات شخصی باشد. بر این اساس می توان امپرسیونیسم را ادامه منطقی رئالیسم سده نوزدهم دانست. هسته اولیه این جنبش را مونه ،سیسلی،رنوئار و بازی شکل دادند و به زودی با پیسارو ، سزان ، موریزو و گیومن آشنا شدند.  بعدا دگا و مانه و چند تن از هنرمندان و روشنفکران دیگر نیز به گروه پیوستند. یک امپرسیونیست راستین در پی آن بود که دریافت آنی از یک صحنه بخصوص منظره طبیعت را ثبت کند. از این رو به نقاشی در دامان طبیعت که نقاشان باربیزون آن را قبلا آزموده بودند روی آورد. اشتیاق به ثبت واقع گرایانه دریافت های لحظه ای ،حذف جنبه های تمثیلی و ادبی از نقاشی ، نفی برخورد احساسی با موضوع و دلبستگی به عینیت، تمرکز بر حالت های گذرا و اتفاقی به بهانه ی نادیده گرفتن کیفیت های بارز و ماندگار در پدیده ها ،از جمله محدودیت های امپرسیونیسم دانسته شد. آثار نقاشان امپرسیونیست عموما با رنگ های سرد و گرم شکل گرفته اند. 

به همین دلیل هم رنگ های آن ها روشن تر و با تلالو بیشتر به نظر می رسند.

آنها با اعتقاد به ثبت نور و رنگ در ساعات مختلف روز و تاثیرات نور به روی رنگ های طبیعت نقاشی می کردند. آنها از به کار بردن رنگ سیاه در تابلو های خود اجتناب می کردند و رنگ ها را به صورت لکه های نسبتا درشتی به روی بوم می گذاشتند.در آثار آنها نوعی از هارمونی یا هماهنگی وجود دارد که بیشتر متکی به تاثیرات بصری و روابط متقابل کلیه رنگ های سرد و گرم است.

نمونه هایی از امپرسیونیسم :